Ήταν 1969 όταν ο οδηγός Hector Prieto, μαζί με συναδέλφους του, απέκτησε ένα LO 1112 για να εξυπηρετήσει τη διαδρομή 6 του λεωφορείου στο Μπουένος Άιρες. Αυτό δεν ήταν ασυνήθιστο, καθώς εκείνη την εποχή δεν υπήρχε δημοτική εταιρεία μεταφορών στην πόλη. Οι οδηγοί που είχαν λεωφορεία θα συγκεντρώνονταν για να δημιουργήσουν τακτικά μέσα μεταφοράς σε καθορισμένες διαδρομές: με αυτόν τον τρόπο γεννήθηκαν οι «κολλεκτίβοι». Αποτελούσαν τη ραχοκοκαλιά του συστήματος δημόσιων μεταφορών, αναχωρώντας σε τακτά χρονικά διαστήματα στα οποία μπορούσαν να βασιστούν οι επιβάτες.

Ο ζωηρός συνδυασμός χρωμάτων ενήργησε επίσης για να δελεάσει τους αναβάτες. Αυτό χρειαζόταν καθώς, στις πιο προσοδοφόρες διαδρομές μέσω της πρωτεύουσας της Αργεντινής, πολλοί «κολλεκτίβοι» θα μπορούσαν να ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλο. Κάθε «κολλεκτίβος» χρησιμοποιούσε τα φανταχτερά του χρώματα και την ευρεία απήχησή του για να προσελκύσει όσο το δυνατόν περισσότερους επιβάτες. Ένα τυπικό χαρακτηριστικό είναι ο μεγάλος αριθμός τυχερών “γούρι” ζωγραφισμένων στο εξωτερικό και στο εσωτερικό – τραπουλόχαρτα, ζάρια ή μαγικά αξεσουάρ. Αυτό σημαίνει ότι το λεωφορείο φέρνει τύχη στον οδηγό και στους επιβάτες.

Το LO 1112 κατασκευάστηκε σε πλαίσιο φορτηγού από τη Γερμανία χρησιμοποιώντας τυπικό αμάξωμα τοπικού λεωφορείου που κατασκευάστηκε στο εργοστάσιο Mercedes-Benz του Μπουένος Άιρες. Αυτό ιδρύθηκε πριν από 70 χρόνια και είναι η παλαιότερη επιχείρηση της εταιρείας στο εξωτερικό. Η συντριπτική πλειοψηφία των «κολλεκτίβων» επέλεξε λεωφορεία Mercedes-Benz – το μερίδιο αγοράς τους ήταν περίπου 90 τοις εκατό για δεκαετίες.

Για να φτάσετε από την πόλη σε δημοφιλείς προορισμούς διακοπών τη δεκαετία του 1950, ο καλύτερος τρόπος να ταξιδέψετε ήταν με ένα Mercedes-Benz O 3500. Ως το πρώτο λεωφορείο Mercedes-Benz που κατασκευάστηκε μετά τον πόλεμο, σήμανε μια επιθυμία για μια νέα αρχή και επιστροφή στην κανονικότητα. Εξακολούθησε να νοείται ως ένα κλασικό λεωφορείο «μακρυμύτης» κατασκευασμένο σε πλαίσιο φορτηγού. Διάφορα διαφορετικά μοντέλα θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως λεωφορεία. Το όχημα που εκτίθεται στη Στουτγάρδη είναι ένα πολυτελές λεωφορείο με ολόσωμα παράθυρα, ένα μοντέλο που χρησιμοποιούνταν συχνά στη δεκαετία του 1950 για περιοδείες στην Ιταλία.

Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του είναι μια τεράστια πτυσσόμενη ηλιοροφή, κάτι που ταιριάζει πραγματικά στις περιηγήσεις στην πόλη και στα ταξίδια σε εντυπωσιακά τοπία. Ο 6κύλινδρος κινητήρας έχει κυβισμό 4580 κυβικών εκατοστών, αν και ο οδηγός έχει μόνο 90 ίππους στη διάθεσή του – κάτι που απαιτεί ένα κάπως προοδευτικό στυλ οδήγησης. Αλλά το λεωφορείο είναι τέλειο για την εποχή του: μια περίοδος εύκολων ταξιδιών χωρίς βιασύνη, χωρίς ίχνος από το ταραχώδες βαρίδι της σύγχρονης εποχής.

Ένα λεωφορείο που κατάφερε να γράψει αθλητική ιστορία είναι το Mercedes-Benz O 302 που εκτίθεται στο Μουσείο. Όταν το Παγκόσμιο Κύπελλο ήρθε στη Δυτική Γερμανία το 1974, η Mercedes-Benz παρείχε 72 λεωφορεία σε παίκτες και αξιωματούχους, μεταξύ των οποίων 16 πολυτελή λεωφορεία O 302, ένα για κάθε ομάδα. Η πολυτελής επίπλωση τους περιελάμβανε το κλιματιστικό «Thermo King» στην οροφή, μια κουζίνα και τουαλέτα. Οι προπονητές είχαν ζωγραφισμένη εξωτερικά την πατρίδα και την εθνική σημαία της εν λόγω ομάδας. Στο λεωφορείο των ενδεκάδων της Δυτικής Γερμανίας, κάθε θέση είχε γραμμένο το όνομα του παίκτη.

Καθώς αυξανόταν η κίνηση στις πόλεις, η σημασία των υπηρεσιών λεωφορείων αυξήθηκε παράλληλα. Οι εταιρείες δημόσιων μεταφορών απαιτούσαν ολοένα μεγαλύτερο αριθμό οχημάτων και η επιθυμία για τυποποίηση αυξήθηκε. Το O 305 ήταν μέρος της πρώτης γενιάς τυπικών λεωφορείων, με τα οποία τα μοντέλα λεωφορείων που χρησιμοποιούνται για τακτικά δρομολόγια άρχισαν να ενοποιούνται από το 1967 και μετά. Ανεπιτήδευτο, όπως το όχημα της Στουτγάρδης μπορεί να φαινόταν με την πρώτη ματιά, έθεσε τα θεμέλια για την επιτυχία και τη σημασία που έχουν αποκτήσει σήμερα τα λεωφορεία.

Το έκθεμα φέρει ακόμα τα ίχνη της εργασιακής του ζωής. Τα σκαλοπάτια μέχρι το εσωτερικό έχουν φθαρεί ελαφριά από τα εκατομμύρια πόδια που έμπαιναν και έβγαιναν καθημερινά, στον δρόμο για τη δουλειά, το σπίτι ή για να επισκεφτούν φίλους. Κοιτάζοντας την αρχική βελούδινη ταπετσαρία, μπαίνεις στον πειρασμό να φανταστείς όλους τους ανθρώπους που κάθονταν εδώ. Το λεωφορείο του μουσείου εργάστηκε για 15 χρόνια στο Stuttgarter Straßenbahnen AG (SSG), από το 1980 έως το 1995. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, κάλυψε περισσότερα από ένα εκατομμύριο χιλιόμετρα.