De Silvretta Hochalpenstraße is één van de spectaculairste wegen in de Alpen. Zelfs voor de klimspecialisten van het busbedrijf mbs Bus GmbH en bewoners van het Paznauntal, die deze route meermaals per dag rijden, zijn de 34 haarspeldbochten op de 22,3 kilometer lange particuliere weg elke keer weer een uitdaging.

Bocht 10 is het moeilijkst voor bussen. Ook andere bochten zijn erg nauw, maar geen enkele is zo steil als bocht 10. Martin Schlepp weet waar hij het over heeft. De 55-jarige verkeersleider van vervoersbedrijf mbs Bus GmbH uit Schruns in het Oostenrijkse Vorarlberg bestuurde zelf jarenlang de bus en kent de Silvretta Hochalpenstraße als zijn broekzak. We vergezellen hem op lijn 85 omhoog naar de Silvretta See in een Mercedes-Benz Citaro Ü.

“Het lastige van de bochten op deze bijzondere weg is niet dat ze zo nauw zijn, maar dat ze naar het midden zo’n hoog stijgingspercentage hebben”, zegt hij. Dat heeft vooral voor bussen met een lage bodem of een lange uitsteek het risico dat ze aan de voor- of achterkant blijven steken en niet meer verder kunnen.

“Nog niet zo lang geleden zat er een reisbus die van boven kwam zowel achter als voor vast in bocht 10. De wielen hingen in de lucht en dan is alles voorbij”, vertelt Schlepp. De brandweer moest de bus optillen en er balken onder leggen om hem weer vrij te krijgen. Dat dit geen sterke verhalen zijn, bewijzen de centimeters diepe groeven die de randen van talloze bussen hier in het asfalt van elke haarspeldbocht hebben getrokken. Alle buschauffeurs die nog nooit op de Silvretta reden, adviseert Martin Schlepp: “Je moet elke bocht echt helemaal aan de buitenkant nemen, elke millimeter weg benutten, anders blijf je steken.” Terwijl hij het zegt, stuurt hij de Mercedes-Benz Citaro Ü onverstoorbaar door de volgende bocht. Aan de voorkant past er nog geen hand tussen de bumper en de stenen muur langs de bocht.

Met elke bocht die onze bus bergop draait, verschijnt weer een spectaculair uitzicht op het dal. Diep onder ons is heel klein het dorp Partenen met het tolstation herkenbaar, waar we 10 minuten geleden voorbij kwamen. Tussen bocht 22 en 23 wil je als passagier het liefst dat de chauffeur blijft staan, om nog iets langer te genieten van het uitzicht op het smalle lint van de steile weg onder ons. Maar de dienstregeling gaat voor. De rit bergop vanaf het tolstation omhoog naar de Bielerhöhe en de Silvretta See duurt 18 minuten.

De Silvretta See – gelegen op de grens van de Oostenrijkse deelstaten Vorarlberg en Tirol – is de eigenlijke reden waarom de Silvretta Hochalpenstraße feitelijk bestaat. Dit is een stuwmeer voor de winning van stroom, onafhankelijk van het weer of het jaargetijde. De Illwerke begonnen weliswaar al in 1938 met de bouw van de stuwdam, maar pas in 1947 verbreedden ze de veepaden in het Paznauntal in Tirol tot een berijdbare weg. Een verbinding naar het westelijk gelegen Partenen bestond echter nog lang niet. Pas in 1951 ploegden gigantische graafmachines zich meter voor meter vanaf de stuwdam omlaag en maakten met hun enorme schoepen de weg vrij voor de spectaculaire bergweg. Drie jaar later, op 23 juni 1954, werd de doorgaande weg van Partenen naar Galtür vrijgegeven. Ook tegenwoordig is de Silvretta Hochalpenstraße nog een particuliere tolweg in bezit van de Illwerke. Afhankelijk van het weer is hij alleen ’s zomers geopend van eind mei tot eind oktober.

Op het hoogste punt van het traject, op de pas Bielerhöhe bij de Silvretta See, moeten alle passagiers uitstappen. We hebben nog niet alle bochten overwonnen. Bijna de helft van de route van 22,3 kilometer ligt nog voor ons, maar voor Martin Schlepp en zijn Citaro Ü is dit het keerpunt van de rit. Zijn buslijn loopt tot de grens van Tirol, die onmiddellijk langs de oever van de Silvretta See ligt. Wie van hier verder wil naar Galtür en Ischgl, moet overstappen, maar niet wennen aan een andere bus. Ook de lijnbus van het busbedrijf Paznauntaler uit Tirol dat de lijn vanaf hier voortzet, is een Mercedes-Benz Citaro Ü.

Stefan Siegele, neef van de bedrijfsoprichter en eigenaar Wilhelm Siegele, begroet ons vriendelijk en neemt ons mee op de ronduit ontspannen tweede helft van de tour door het zacht glooiende dal van de Vermuntbach. Kort na het vertrek op de Bielerhöhe lijkt het aanvankelijk of de route aan de kant van Tirol precies zo vol bochten zit en spectaculair afdaalt als aan de kant van Vorarlberg. Maar al na vier bochten is dat voorbij. Het dal biedt ons nu een wijdse blik op een lange weg die zich vanaf dit punt uitstrekt naar het noordoosten. Zacht glijdt de Citaro naar beneden, langs weilanden en meertjes, koeien met grote klokken en grazende paarden.

Stefan Siegele vindt het fijn dat aan “zijn” kant van de Silvretta Hochalpenstraße niet zoveel bochten en hellingspercentage te overwinnen zijn. De 28-jarige opvolger in het bedrijf die – wanneer de tijd het toelaat – in de garage van het bedrijf meehelpt, weet wat het betekent om dagelijks op dergelijke veeleisende routes te rijden. “Bergroutes als de Silvretta Hochalpenstraße vergen alles van het materieel”, bevestigt hij. Te beginnen met de hogere slijtage van de banden tot en met chassis, aandrijving en remmen, waarvan in deze bergstreken altijd uitzonderlijke prestaties verwacht worden. Maar meer schade als gevolg van ongelukken in de bergen kan Siegele, net zo min als zijn collega’s van mbs Bus GmbH uit Montafon niet vaststellen. “Goede chauffeurs”, argumenteert hij bondig, maar correct. En geeft knipogend aan dat hij daar zelf bij hoort.

Hoe goed de chauffeurs van mbs Bus GmbH en Paznauntaler de uitdagingen van één van de mooiste wegen in de Alpen dagelijks overwinnen, kan iedereen zelf bekijken – in de zomermaanden op lijn 85 vanuit Schruns of vanuit Landeck op lijn 260, elk tot aan de Bielerhöhe. Spectaculaire panorama’s inbegrepen.