Droga wiodąca przez Aurlandsfjellet, położona trzy godziny jazdy na północny wschód od Bergen w Norwegii, jest przejezdna tylko przez pięć miesięcy w roku. Na odcinku krótszym niż 50 kilometrów wije się ona od poziomu morza aż po granicę wegetacji drzew, aby ponownie zjechać w dół do fiordu. Autobusy mogą jechać tą drogą tylko jeżeli ich długość nie przekracza 12,40 m – nie bez powodu.

Już po kilkuset metrach robi się ciekawie. Ledwo za naszymi plecami zniknęły ostatnie zabudowania miejscowości Lærdalsøyri przy Sognefjord na zachodzie Norwegii, kierowca Manfred Wandl staje przed pierwszym wyzwaniem tego dnia. Na wąski most, na którym ledwo mieści się Mercedes-Benz Tourismo, trzeba wjechać pod kątem prostym. Ten doświadczony kierowca z dużą rutyną i dobrym wyczuciem pokonuje pierwszy trudny odcinek, nie jest to jednak dobry moment na podziwianie romantycznego strumyka, który malowniczo wije się w dolinie. A to nie ostatnia trudność, na jaką napotka na kolejnych 47 kilometrach trasy.

Jesteśmy na Fylkesveg (po polsku: droga lokalna) Fv243, w Norwegii znanej także jako Snøvegen (śnieżna droga) czy Aurlandsvegen. Ta niewielka boczna droga od 1997 roku widnieje na liście 18 tras krajobrazowych norweskiego Ministerstwa Kultury i łączy miejscowości Lærdalsøyri i Aurlandsvangen. Między nimi znajdują się góry Aurland o wysokości ponad 1300 m (w j. norweskim: Aurlandsfjellet), których skalista powierzchnia jest pokryta śniegiem nawet w środku lata. Dopiero na początku czerwca trasa jest udostępniana dla ruchu drogowego, w połowie października przeważnie zamykana. Alternatywą jest Laerdaltunnel, najdłuższy na świecie, 24,5-kilometrowy tunel drogowy – wprawdzie przejezdny przez cały rok i znacznie szybszy, ale kto zdecyduje się na przejazd przez Aurlandsfjellet, ten zostanie nagrodzony spektakularnymi widokami i niezwykłymi krajobrazami górskimi.

Kierowca Manfred Wandl widział już wiele atrakcji północnej Norwegii. Gdy w położonym 1500 kilometrów na północ Tromsø pasażerowie wsiedli na pokład promu Hurtigruten, wyruszył swoim Mercedesem Tourismo przedsiębiorstwa turystycznego Contempi Reisen ze Schwäbisch Hall (patrz ramka) na południe, aby cztery dni później przejąć pasażerów w porcie Bergen. Nawet dla tego doświadczonego kierowcy droga przez Aurlandsfjellet jest czymś niezwykłym: „Kontrast między zielenią wybrzeża i pokrytymi śniegiem wysokimi partiami gór na tak niewielkiej przestrzeni to wyjątkowy widok”. Dochodzi do tego wymagająca trasa z licznymi zwężeniami, które wymagają od kierowcy niezwykłych umiejętności. Ale właśnie te wyzwania sprawiają temu 59-latkowi prawdziwą frajdę. Gdy trzeba pokonać zakręt za zakrętem, gdy szerokość drogi jest niewiele większa od rozmiarów autobusu, gdy między lusterkiem a skałą ledwo zmieści się dłoń, wtedy Manfred Wandl jest w swoim żywiole. „Ta trasa to prawdziwa przyjemność”, uśmiecha się i ostrożnie pokonuje kolejny zakręt.

Sześciocylindrowy silnik spełniający normę Euro 6 o mocy 315 kW (428 KM) bez trudu napędza autobus Mercedes-Benz Tourismo o długości 12,30 m podczas jazdy w górę, a chwilę później pojazd dociera do granicy wegetacji drzew. Na wysokości niemal 1000 metrów sceneria zmienia się gwałtownie. Drzewa i krzewy ustępują miejsca skalistemu wrzosowisku i odsłaniają widok na zapierające dech w piersiach wysokogórskie krajobrazy. Droga wije się między poletkami śniegu, pokrytymi lodem górskimi jeziorami, imponującymi wodospadami i porośniętymi mchem formacjami skalnymi. Bezkresne krajobrazy, niegościnne, a mimo to fascynujące. 

Dotychczas na drodze nie pojawił się inny pojazd – i dobrze. Nawet w punktach mijania pozostaje bowiem bardzo mało miejsca, aby przepuścić samochód osobowy obok autobusu, nie wspominając o kamperach, których kierowcom na widok zbliżającego się z naprzeciwka autobusu bledną twarze. Jednak im bardziej zbliżamy się do zachodniego końca trasy, tym częściej spotykamy wycieczkowiczów, którzy przyjechali w góry z Aurlandsvangen, aby podziwiać spektakularny widok na Aurlandsfjord. Położona 650 m nad poziomem morza platforma widokowa Stegastein wystaje na długość 30 m ze zbocza góry i oferuje niezwykłą panoramę na rozległe fiordy.

To, czego można się spodziewać, spoglądając w dół, zapowiada sześć najbliższych kilometrów w stronę Aurlandsvangen: to najtrudniejszy odcinek trasy. Krótki stromy podjazd usiany jest ostrymi zakrętami, a ze względu na pionowe zbocze góry droga wydaje się jeszcze węższa. Dochodzi do tego wzmożony ruch w kierunku platformy widokowej. Najpóźniej teraz staje się jasne, dlaczego droga przez Aurlandsfjellet jest zamknięta dla autobusów dłuższych niż 12,40 m.